วันเสาร์ที่ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2554

บทที่ 8 แผลในปากไม่หายง่ายๆ

ก่อนจะสอบวุฒิบัติได้ประมาณ 3 เดือน ผมได้ไปฝึกดูงานเพิ่มเติมที่โรงพยาบาลศิริราชเป็นเวลา 1 เดือน เหมือนว่าความเจ็บป่วยประหลาดๆที่ผมเป็นมันจะรู้ อาจจะกลัวว่ามาอยู่ที่โรงพยาบาลชื่อดังอันดับหนึ่งของประเทศ อาการมันกลับสงบลงอย่างประหลาดทำให้ผมคิดว่าผมคงไม่เป็นอะไร คงไว้คืออาการแผลในปากที่ยังคงอยู่ ถึงแม้ว่าตอนนั้นผมจะอัดด้วยยาสเตรียรอยด์ขนาดสูงมากๆก็ตาม
แค่อากรแผลในปากที่มันกัดกินผมมานาน มันทำให้ผมดำเนินชีวิตลำบากมาก ยิ่งช่วงที่ไปอยู่ที่ โรงพยาบาลศิริราชแล้วรู้สึกว่าแผลในปากมันจะไวต่อพวกพลิกมากๆ เวลากินอาหารที่มีพริก หริกไทย ปนมากเล็กน้อย มันจะแสบแบบสุดๆ ขนาดกินน้ำไปเป็นขวดๆก็ไม่หายจนหลายมื้อผมอิ่มน้ำแทนเลย ตอนที่ไปอยู่ศิริราช เวลาสั่งอาหาต้องบอกว่าอย่าใส่หลิกหรือว่าพริกไทยเด็ดขาด เพราะผมจะกินไม่ได้เลย เคยถึงขนาดทะเลาะกับเด็กเสริพเลย เพราะสั่งว่าไม่ใส่พริก มันดันใส่มา พอผมต่อว่ามันก็เถียงว่า พริกไม่เยอะ เด็กๆก็กินได้ ผมอารมณ์เสียมากจ่ายเงินแล้วออกจากร้านไปเลย
1 เดือนที่อยุ่อยู่ที่ โรงพยาบาลศิริราช แผลในปากนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหายไปเลยผมเลยตัดสินใจว่าจะหยุดสเตรียรอยด์ดีกว่า กินไปก็ไม่มีผลดี ยิ่งตอนนี้ส่องกระจกแล้วหน้าบวม ท้องลายไปหมด อาการต่างๆน่าจะมาจากความเครียดจากการเตรียมตัวสอบก็ได้ ถ้าสอบเสร็จ มันก็คงดีขึ้นเอง อันนั้นคือความของผมขณะนั้นผมเลยค่อยลดยาสเรียรอดย์ เป็นไงเป็นกัน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น