การเดินทางกลับจาก ศิริราชไปยังพิษณุโลกครั้งนี้ แทบจะเป็นการเอาชีวิตมาทิ้ง เพราะความเหนื่อยที่เป็นมากถึงมากที่สุด และอาการกลืนอะไรไม่ลง รวมทั้งต้องแบกกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ๆ แบบที่ผมเคยทำเป็นประจำ มันทำได้ยากลำบากมากตอนนั้น กว่าผมจะออกจากศิริราชได้ ผมลองดบก taxi ในศิริราช เผื่อจะมีใครรับแต่ก็ไม่มี กว่าจะลากตัวเองมาที่ วังหลังได้ ก็ต้องพักหลายรอบ กว่าจะมี taxi ยอมไปส่งที่หมอชิตก็ต้องรอหลายคันมากเพราะตอนนั้นเป็นเวลา 16.00 น เวลาที่ต้องส่งรถ กว่าจะมาถึงหมอชิตก็มืดแล้ว
ตอนที่หมอชิตผมพยายามจะหาข้าวกินเพราะหิวมาก 3 วันที่ผมไปสอบที่ ศิริราชนั้นแทบจะไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถกลืนข้าวได้เลย หลังจากที่พยายามกลืนถึงครึ่งชั่วโมง เลยลองมาซื้อนมกินก็ยังกินไม่ได้ สรุปว่าผมกลืนไม่ได้ทั้งน้ำ อาหารผมพาร่างกายที่หิวโหย และกำลังเหนื่อยล้า แทบจะเป็นลมไปขึ้นรถทัวร์ซึ่งอยู่ชานชลาไกลออกไป เป็นการเดินที่เหนื่อยมาก ผมแทบจะเป็นลม แต่ก็ยังฮึดจนมาขึ้นรถได้ มีหลายคนพูดว่าอยู่ถึงศิริราช โรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยทำไมไม่ตรวจที่นั่น เป็นเพราะว่าผมอยากกลับมาหาเพื่อนคนรู้จักมากกว่า อีกอย่างตรวจที่พิดโลกก็มีคนรู้จักเยอะ อุ่นใจกว่า
ดึกวันนั้นผมมาถึงพิษณุโลกด้วยอาการ เหนื่อยล้า และคิดว่าพรุ่งจะไปตรวจเสียที ส่วนการสอบเอาไว้ก่อน การงานจะเป็นยังไงก็เอาไว้ก่อนขอเอาชีวิตไว้ก่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น