วันพุธที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2554

บทที่ 16 ก่อนผ่าตัด

ไม่คิดเลยว่าแทนที่จะได้ผ่าหน้าอกกลับต้องมาผ่าท้อง เมื่อสัปดาห์ก่อน พึ่งจะกังวลว่าจะต้องโดนผ่าอก แต่ตอนนี้กลับต้องมากังวลเรื่องผ่าท้อง ซึ่งเป็นการผ่าที่ดูจะใหญ่กว่าการผ่าอกด้วย
ผมไปนอนรพ.ในห้องพิเศษที่ค่อนข้างจะดีห้องหนึ่งใน รพ.สวนดอกเพื่อผ่าตัด การผ่าตัดครั้งนี้นับว่าเต็มไปด้วยปัญหาและความกังวล นอกจากที่กลัวว่าก้อนนั้นจะเป็นมะเร็งแล้ว สภาพร่างกายของผมตอนนั้นไม่พร้อม เนื่องจากผมต้องกินยาสเตียรอยด์ดังนั้นการที่เข้ารับการผ่าตัดใหญ่นั้นอาจจะมีปัญหาช็อคได้เนื่องจากการกินยาสเตีรย์รอยนานๆจะทำให้ต่อมหมวกไตที่ปกติจะทำหน้าที่ในการสร้างฮอร์โมนสเตียรอยด์เหี่ยว เมื่อร่างกายเจอภาวะตึงเครียดบางอย่าง เช่น เจ็บป่วยหนักๆ หรือผ่าตัด ร่างกายเราจะต้องการฮอร์โมนสเตียรอยด์มากขึ้นแต่เมื่อต่อมหมวกไตอยู่ในภาวะเหี่ยวก็จะสร้างสารสเตียรอยด์ไม่เพียงพอ ร่างกายเราจะช็อค ดังนั้นผมต้องใด้รับยาสเตียรอยด์ขนาดสูงก่อนผ่าตัด อีกเรื่องที่เป็นปัญหาในการผ่าตัดคือการหายใจของผมขณะนั้นยังไม่ดีพอจากอาการของโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ดังนั้นหลังผ่าตัดผมอาจจะต้องใส่ท่อช่อยหายใจนอน ICU ก็เป็นไปได้ คิดแล้วกลุ้ม
ผมมานอนรพ. ก่อนผ่าตัด 2 วัน สิ่งที่ทำให้ผมกังวลอีก 1 เรื่องคิด ความดันโลหิตของผมสูงตลอดเวลา แต่ตอนนั้นผมยังหลอกตัวเองอยู่ว่าอาจจะเป็นเพราะเครียด กังวล
ช่วงก่อนผ่าตัด มีทั้ง อาจารย์หมอ แพทย์ประจำบ้าน และนักศึกษาแพทย์ มาหาผมตลอด บางคนก็คุยดีทำให้เราสบายใจ แต่ก็มีบางคนมาพูดวิเคราะว่าเราน่าจะเป็นมะเร็ง ทำให้ผมใจเสีย
โรคที่ผมเป็นได้รับการวิภาควิจารณ์กันไปต่างๆนาๆเพราะไม่มีใครเคยเจอโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงและมีผมร่วงกับแผลในปากร่วมกัน ตอนนั้นสิ่งที่หมอหลายๆคนเป็นห่วงคืออาการหายใจของผมที่ยังไม่ค่อยดีนัก ทุกคนกลัวว่าผมจะหายใจเองไม่ได้หลังจากออกจากห้องผ่าตักด
หนึ่งวันก่อนผ่าตัด ผมจำเป็นได้รับการล้างลำไส้ เนื่องจากว่าภาพจากฟิมล์ x-ray นั้นดูไม่ชัดว่าก้อนนั้นติดกับลำไส้หรือเปล่า ดังนั้นอาจจะต้องมีการผ่าตัดลำไส้ ผมต้องกินยาถ่ายอย่างแรง บวกกับกินแต่น้ำข้าว สรุปคือเพลียซิ คืนก่อนผ่าตัด ถ่ายตลอดเวลา นอกจากนั้นตอนเช้ายังเอายาสวนอุจจาระมาสวนอีก แล้วผมจะไหวไหมนี่
วันผ่าตัด เป็นวันหนึ่งที่ผมต้องจำไปตลอดชีวิต บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกอย่างไรเครียด ตื่นเต้น กลัว คืนก่อนนอนนอนหลับๆตื่นๆ เช้าขึ้นมาก็มาโดนสวนลำไส้อีก หิวน้ำก็หิว ผมเข้าห้องผ่าตัดตอนสายๆ ช่วงที่นอนไปบนเปลเข็นนั้นผมรู้สึกใจหวิวๆ ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาจะเป็นอย่างไร จะต้องนอนคาบท่อช่วยหายใจใน ICU หรือเปล่า ตอนนั้นรู้เลยว่ากำลังใจจากครอบครัว สำคัญมากๆ ก่อนเข้าห้องผ่าตัดผมได้ยินน้องชายผมบอกว่า สู้ๆ
ในห้องผ่าตัด ก่อนที่จะดมยาหมอดมยาพยายามที่จะเจาะหลังเพื่อใส่สายให้ยาชา ตอนนั้นรู้สึกเจ็บมาก ผมได้ยินเสียงหมอดมยาสั่งให้ฉีดยาชนิดหนึ่ง ผมมองเห็นยาเดินมาตามสายน้ำเกลือแล้วก็ไม่ได้สติอีกเลย