วันเสาร์ที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

บทที่ 3 ใจหายใจคว่ำ

หลังจากที่รู้ผลเลือดแล้ว ผมตกใจมาก คิดไปต่างๆนานา "นี่เราซีดขนาดนี่ เราอยู่ได้ไงฟระ"
เพื่อนผมที่เป็นหมออยู่ด้วยกัน ได้เปิดเปลือกตาผมดูแล้วบอกว่า "อภิชาติ นายซีดจริงๆ" ผมเริ่มใจเสีย
ผมเอาผลเลือดไปปรึกษาอาจารย์แพทย์ อาจารย์บอกว่าให้ผมลองตรวจใหม่ในวันพรุ่งนี้เพราะผลอาจจะผิดพลาด ถ้าผลยังผิดปกติแล้วก็ค่อยว่ากันอีกที
คืนนั้นผมนอนแทบไม่หลับเพราะกังวลเรื่องผลเลือดที่มันผิดปกติ เช้าในวันต่อมาผมไปที่ห้องตรวจเลือดแต่เช้า พอไปถึงผมได้ไปเจอเจ้าหน้าที่ห้องแลปที่พอจะรู้จักกัน ได้เล่าเรื่อให้เค้าฟัง เจ้าหน้าห้องแลปเลยรีบพาผมไปเจาะเลือดใหม่
ระหว่างเจาะเลือด เจ้าหน้าที่ดูที่สีเลือดผมแล้วเปรยออกมา
"สงสัยจะซีดจริงๆค่ะหมอ เพราะปกติสีน่าจะแดงกว่านี่"
"ตาย -่า จะเป็นอะไรนี่ " ผมคิด
หลังจากเจาะเลือดเสณ้จเจ้าหน้าที่ห้องแลปให้ผมนั่งรอผลซักพัก เค้าจะตรวจให้เลย มันเป็นการรอที่ยาวนานมากๆ
"ผลก็ปกตินี่ค่ะ" สิ้นสุดการรอคอย เจ้าหน้าที่แลปเดินออกมาพร้อมกับบอกผมว่าผลปกติ แล้วถ้าอย่างนั้นเมื่อวานนี้ผลเลือดของผมผิดปกติได้อย่างไร
หลังจากที่ได้พยายามหาสาเหตุแล้วคิดว่าน่าจะมีการสลับผลเลือด ทางห้องแลปได้ขอโทษผมที่ทำให้ผมใจหายใจคว่ำ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ให้เค้านำปัญหานี่เข้าสู่กระบวนการบริหารความเสี่ยงและให้เค้ารีบติดตามว่าคนไข้ที่ผลสลับกับผมเป็นใครให้รีบนำมารักษาโดยด่วนเพราะคนนั้นคงป่วยหนักมาก
ผมกลับมาด้วยความโล่งอก พระผลเลือดของผมยังปกติไม่มีอะไร แต่อาการอ่อนเพลียนี่ล่ะมันเกิดจากอะไรกันแน่ มันอาจจะเกิดจากร่ายกายผมคงจะไม่แข้งแรง ผมเลยตั้งใจไว้ว่าตั้งแต่บัดนี้เป้นต้นไป ผมจะต้องออกกำลังกายทุกวันที่ไม่ได้ไปตรวจคนไข้ รวมทั้งลดกิจกรรมทำลายสุขภาพ และลดน้ำหนักเพราะตอนนั้นน้ำหนักผมพุ่งไปเกือบจะถึง 100 กิโลกรัมขณะที่ผมสูง 180 เซนติเมตร ถือว่าอ้วนมาก โดยหวังว่าร่างกายผมจะแข็งแรงขึ้นแล้วอาการอ่อนเพลียน่าจะหายไป

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น