บทที่ 24 ชีวิตต้องดำเนินต่อไป

ขณะนี้ผ่านมาได้เกือบ 3 ปีแล้วที่ผมได้ผ่าตัด thymectomy ขณะนี้ผมหยุดยากดภูมิคุ้มกันมาได้ 1 ปีกว่าๆ อาการของผมถือว่าดีขึ้นจนแทบจะไม่มีอาการของโรค myasthenia gravis แล้ว แต่ผมยังไม่ขึ้น (หัวโล้นต่อไป) แผลในปากก็เป็นๆหายๆ แต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
ผมไม่เคยคิดเลยว่าจากที่เหนื่อยๆป่วยเกือบแย่ จะสามารถกลับมาดีได้ขนาดนี้ถึงแม้ว่าจะไม่แข็งแรงเหมือนปกติก็ตาม แต่ก็ถือว่าเป็นโชคดีของผมที่อาการกลับมาได้ขณะนี้
การเจ็บป่วยขนาดนี้ทำให้พบได้รู้ถึงอะไรหลายๆอย่าง ชีวิตคนเราทุกวันนี้ถ้ายังแข็งแรงอยู่มักจะไม่คิดถึงสุขภาพร่างกายตัวเอง มักจะดำเนินชีวิตด้วยความประมาท ทังเหล้า บุหรี่ ยาเสพติด ขาดพักผ่อน กว่าจะมารู้ตัวก็ร่างกายทรุดโทรมมาก ถึงเวลานั้นถึงจะคิดได้ บางคนก็สายเกินไปเสียแล้ว
บทนี้ผมขอเป็นบทส่งท้ายของเรื่องราวของผม ปัจจุบันผมยังไม่มีอาการกำเริบกลับมาแต่่ก็ไม่สามารถเรียกได้ว่าหายขาดเพราะโรคภูมิต้านตัวเองนั้นจะไม่เรียกว่าหายขาดแต่จะเรียกว่าโรคสงบ บางคนโชคดีโรคก็สงบไปตลอดชีวิตจนเหมือนกับว่าหายจากโรคนั้นแล้ว ผมก็ขอภาวนาขอให้เป็นเช่นนั้นครับ
ชีวิตผมหลังจากนนี้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ผมก็จะขอดำเนินชีวิตแบบไม่ประมาท ดูแลตัวเอง งดสารเสพติด สุรายาเมาต่างๆ หมั่นทำบุญและพยายามทำใจให้เข้มแข็งพร้อมที่จะยอมรับสิ่งต่างๆที่จะเกิดขึ้น
สำหรับผู้อ่านที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ผมก็ขอให้ทุกท่านดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาท งดยาเสพติด สุราบุหรี่ รักษาศีลห้า จะทำให้เรามีชีวิตที่แข็งแรงตลอดไป