วันศุกร์ที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2555

บทที่ 19 ผจญปัญหาในห้องพิเศษ

กว่า 2วันที่จะได้ย้ายออกมาจาก subICU ผมดีใจมาก เหมือนได้รับอิสระเสรี ทั้งๆที่ยังไม่สามารถลุกเดินได้ก็ตาม แต่การนอนอยู่ใน subICU มันช่างน่าเบื่อและอึดอัดมาก
แรกๆผมมีอาการเป็นปกติอยู่ แต่หลังจากนั้นอีกประมาณ 1 วันผมเริ่มรู้สึกว่าเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนแม้แต่นั่งกับเตียงเฉยๆยังเหนื่อย
ตอนนั้นเป็นช่วงชีวิตที่ทรมานที่สุดเพราะผมต้องตั้งเตียงให้ตรง 90 อาศาเท่านั้นจึงจะพอนั่งอยู่ได้โดยไม่เหนื่อยมาก ถ้าเอนจากนี้เพียงนิดเดียวผมจะเหนื่อยทันที ปัญหาที่ตามมาคืออาการปวดหลัง ตอนนั้นการผ่าตัดที่ท้องมันทำให้ผมไม่สามารถขยับตัวได้มาก นอนตะแคงตัวก็ไม่ได้ต้องอยู่ในท่าเดียวคือท่านั่งตัวตรง น้ำหนักตอนนั้นผมก็ถือว่าเยอะมากเกือบ 100 กิโลกรัม ทำให้ผมปวดบริเวณหลังมาก แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้
ช่วง 3-4 วันที่นอนในห้องพิเศษเป็นช่วงเวลาที่ผมทรมานมาก เพราะผมจะเหนื่อยมาก เหนื่อยจนนอนไม่ได้ และเจ็บหลังมาก ได้แต่พยายามขยับตัวเท่าที่จะทำได้ ขยับมากก็เหนื่อย เจ็บแผลอีก บางทีเหนื่อยมากจนให้พ่อไปตามพยาบาล พยาบาลก็เดินมาดูพร้อมกับเครื่องวัดระดับออกซิเจนที่ปลายนิ้วและบอกว่าระดับออกซิเจนผมปกติ แต่เค้าจะรายงานแพทย์ให้ แต่ผมก็ไม่เห็นมีแพทย์มาดูซักคนมีแต่นักศึกษาแพทย์ปีที่ 6 มาดูแล้วก็ไป
ตอนนั้นกลัวมากกลัวว่าตัวเองจะโดนใส่ท่อช่วยหายใจ
แต่แปลกคือพอตอนเช้าๆ อาการเหนื่อยจะดีขึ้น พอมีแพทย์มาดูอาการผมบอกว่าตอนกลางคืนเหนื่อยมากเค้าก็ไม่ค่อยสนใจ มาดูผมไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ไป
กว่าอาการเหนื่อยจะดีขึ้นก็ปาเข้าไป หลายวันมากที่ผมพอจะนอนได้
ผมนอนอยู่ในห้องพิเศษจนครบ 7 วันก็ตัดไหมแล้วก็ได้กลับบ้าน
ลืมบอกไปว่าผลก้อนที่ท้องของผม ออกมาแล้ว ปรากฎว่าเป็น Castleman's disease

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น